تاریخچه پنل تلویزیون های صفحه تخت
پس از دهه ها تماشای تلویزیون بر روی صفحه نمایش منحنی با استفاده از فناوری لوله اشعه کاتد، مصرف کنندگان در حال از بین رفتن این تلویزیون ها با مدل های صفحه تخت هستند. از زمان معرفی آنها در اواخر دهه 1990، تلویزیون های صفحه تخت به دلیل داشتن تصویر برتر و اندازه جمع و جور، به سرعت بر بازار تسلط دارند. فناوری مورد استفاده برای تولید این مجموعه ها به سرعت پیشرفت کرده است تا اندازه صفحه نمایش روزافزون و تجربه بهتر مشاهده را امکان پذیر کند.
تاریخ اولیه
اولین تلویزیون صفحه تخت در ژوئیه 1964 توسط تیمی از دانشگاه ایلینوی اختراع شد. در آن زمان رایانه های مدرسه با استفاده از مانیتورهای رایانه ای معمولی ساخته می شدند که متکی به فناوری ناکارآمد گرافیک رایانه بودند. برای رفع این مشکل، استادان دونالد بیتزر و ژن اسلاتو یک تلویزیون صفحه تخت ایجاد کردند که با استفاده از فناوری پلاسما نور را ساطع می کند.
فناوری پنل LCD
پس از توسعه اولین صفحه نمایش تخت در دهه 1960، تولیدکنندگان شروع به دور شدن از فناوری پلاسما به نفع نمایشگرهای کریستال مایع (LCD) کردند. در آن زمان، صفحات LCD بسیار بزرگتر از صفحه های پلاسما ساخته می شدند و همچنین می توانستند کارآمدتر کار کنند. از قضا، توسعه تلویزیون های LCD فروش صفحات تخت واقعی را برای دهه ها به تعویق می اندازد.
همکاری شارپ / سونی
در سال 1996 شرکت های سونی و شارپ در مورد سرمایه گذاری مشترک برای تولید تلویزیون های صفحه تخت بزرگ توافق کردند. در آن زمان صفحه های LCD تخت در دسترس بودند اما اندازه آنها فقط به چند اینچ محدود بود. سونی صاحب علامت تجاری فناوری معروف به LCDs-Plasma-Addrated (PALC) بود که نمایشگرهای LCD و پلاسما را با هم مخلوط می کند تا تصویر بهتری ایجاد کند. سونی این فناوری را با شارپ به اشتراک گذاشت زیرا در آن زمان شارپ رهبر صنعت در تولید تلویزیون بود.
اولین تلویزیون صفحه تخت
در سال 1997، شارپ و سونی اولین تلویزیون صفحه تخت بزرگ را معرفی کردند. این فناوری با استفاده از فناوری PALC ساخته شد و اندازه آن 42 اینچ بود که در آن زمان یک رکورد بزرگ بود. این مدل اول بیش از 15000 دلار فروخته شد و این امر برای اکثر آمریکایی ها از دسترس خارج شده است. تولیدکنندگان به سرعت دریافتند که فناوری PALC برای استفاده در مقیاس گسترده بسیار گران و غیرقابل اعتماد است، بنابراین PALC را به نفع پلاسما کنار گذاشتند.
در طول دهه آینده، با بهبود فناوری، قیمت صفحه های تخت پلاسما به سرعت کاهش یافت. در همان زمان، محققان به دنبال راه هایی برای دوام بیشتر صفحه های LCD بودند. در اوایل قرن بیست و یکم، تولیدکنندگان صفحه های تخت LCD به اندازه 30 اینچ را تولید می کردند، در حالی که تلویزیون های پلاسما از 50 اینچ بالاتر بودند.
تغییر فناوری پنل
تا سال 2006، ترانزیستورهایی که برای ایجاد صفحه های تخت LCD استفاده می شدند تا حدی پیشرفت کردند که توانستند به راحتی با صفحه های پلاسما رقابت کنند. در آن سال، صفحه های LCD در اندازه های حداکثر 42 اینچ فروخته شدند، در واقع تفاوت قیمتی بین مدل های LCD و پلاسما در این اندازه وجود ندارد. تولیدکنندگان پلاسما برای حفظ سهم غالب خود در بازار، صفحاتی به اندازه 103 اینچ اضافه کردند. تا آگوست 2009، صفحه های تخت LCD بر بازار تلویزیون مسلط بودند، صفحه های پلاسما فقط 12 درصد از فروش تلویزیون را تشکیل می دادند. بسیاری از مصرف کنندگان مجموعه های LCD را ترجیح می دهند زیرا روشن تر و کاراتر از پلاسما هستند. تلویزیون های LCD از آنجا که مبتنی بر فناوری ساده تری بودند، بسیار نازک تر از مدل های پلاسما بودند. با این حال، برای تلویزیون های بسیار بزرگ، پلاسما همچنان محبوب ترین انتخاب بود.
